Andere

In 1995 werd Sintra door de UNESCO aangewezen als cultureel landschap. Het stadje en de noordelijke berghelling van Serra de Sintra, met geheel eigen natuurlijke kenmerken en een bijzonder architectonisch erfgoed, behoren sindsdien tot het werelderfgoed.

In de Oudheid stond de streek bekend als de ‘Monte da Lua’, de heuvel van de maan, en wordt daarom in verband gebracht met de plek van een prehistorische cultus, getuige de diverse overblijfselen die er zijn aangetroffen, zoals de Tholos do Monge (een zeer grote tombe bovenop het gebergte), voorwerpen uit de Bronstijd die op verschillende plekken in het stadje zijn gevonden en de Calcolitische nederzetting van Penha Verde. Gedurende het tijdperk der Romeinen was de streek bezet. Het Archeologisch Museum van São Miguel de Odrinhas is hier een goed voorbeeld van.

In de 15e eeuw, tegelijkertijd met de door koning D. João I aangebrachte veranderingen aan het Palácio da Vila, werd Sintra de zomerresidentie van de adel en de bourgeoisie. Het paleis onderging gedurende de daaropvolgende regeringsperiodes tal van veranderingen, waardoor het een uniek voorbeeld van de verschillende architectonische en decoratieve stijlen van de 15e en 16e eeuw werd. De werkzaamheden die gedurende de regeringsperiode van koning D. Manuel (1495-1521) zijn uitgevoerd, behoren wel tot de belangrijkste. De azulejos (tegels) die in die periode zijn aangebracht, veranderden het interieur van het paleis en worden vandaag de dag beschouwd als één van de waardevolste overblijfselen van het Moorse tegelwerk van het Iberisch schiereiland. De enorme, cilindervormige schoorstenen van het paleis die afsteken tegen het landschap, zijn het symbool van Sintra.

De meest markante periode uit de geschiedenis van Sintra was echter de 19e eeuw, toen het de plek bij uitstek werd van de romantische beweging. Uit deze periode dateren onder andere het paleis Palácio da Pena, het Palácio de Monserrate, de Quinta da Regaleira en de Quinta do Relógio. Alle zijn goede voorbeelden van de romantische geest van destijds en die aan het gebergte een magische, mystieke sfeer gaven. De grote kracht achter deze beweging in Portugal was een prins uit Beieren met een groots artistiek gevoel, Ferdinand van Saxen Coburg-Gotha, echtgenoot van koningin D. Maria II (1826-53). Met zijn innovatieve en eigentijdse geest slaagde hij erin hier een sfeer te scheppen waar de liefde voor de natuur (met de aanleg van parken en tuinen) en de toen heersende vernieuwende architectonische stromingen met elkaar verbonden werden. De reconstructie van het Palácio da Pena (in 1836), een oud, vervallen klooster van de Orde van São Jerónimo, is één van de beste uitingen van deze artistieke stroming. In één en hetzelfde gebouw zijn de belangrijkste elementen uit de geschiedenis van de Portugese architectuur bij elkaar gebracht. We treffen hier dan ook, onder andere, fantasievolle, gotische, manuelijnse en moorse interpretaties aan.

Dankzij het microklimaat van het gebergte Serra de Sintra, met eigen kenmerken, is er sprake van een weelderige vegetatie met tal van endemische soorten in combinatie met exotische soorten uit verre landen. Hier bevinden zich enkele van de mooiste parken van Portugal, aangelegd in romantische stijl: in deze zorgvuldig aangelegde parken ontdekt men gaandeweg te midden van de vegetatie en in volledige harmonie, kleine meertjes, verborgen hoekjes, namaakgrotten en geheime paadjes. De Vernieuwing heeft een sterk stempel gedrukt op het landschap van Sintra en het in een waardevol en uniek erfgoed veranderd.