Andere

Hoewel men al lange tijd wist van het bestaan van spreien tussen de 17e en de 19e eeuw, werden deze handwerken pas door Jaime Lopes Dias ter gelegenheid van het 4e Beirão-congres in 1931 in Castelo Branco aan het grote publiek bekend gemaakt. Hij stelde alles in het werk om deze kunstvorm als onderdeel van het regionale erfgoed te laten opnemen.

In 1976 werd de Atelier-school van Regionale Borduurwerken opgericht in het museum Museu Francisco Tavares Proença Júnior. Dit is een dependance die tegenwoordig nog altijd functioneel is, en zich toelegt op het behoud, de productie, de restauratie en de promotie van deze kunstwerken.

De spreien zijn gemaakt van linnen en geborduurd met zijdedraad. De borduursteken zijn heel divers, maar één van de meest kenmerkende steken is de "ponto frouxo”, ook wel de “Castelo Branco-steek” genoemd. Het kleurgebruik is onbeperkt, maar er zijn ook éénkleurige voorbeelden, waarbij de tekening meer aandacht krijgt. Over het algemeen kan men de spreien uit Castelo Branco verdelen in twee categorieën: die met eenvoudige tekeningen en die met erudiete patronen, die uitgebreider en complexer zijn en die worden toegeschreven aan de adellijke en intelligente maatschappelijke klassen. De tekeningen op de spreien laten motieven zien uit het Oosten, die meegenomen zijn door de Portugezen tijdens de ontdekkingsreizen. Maar er zijn ook vele die het dagelijkse leven afbeelden, met tekeningen van de lokale flora en fauna of simpele artistieke erudiete modellen uit die tijd, van renaissancistische voorstellingen tot barokke weergaven.

In een paar plaatsen in de gemeente Castelo Branco zijn de spreien nog steeds onderdeel van de uitzet van de bruid en worden door haar op de huwelijksdag getoond, terwijl de bruidegom het huis aan de gasten laat zien.