Monumenten

Het klooster Mosteiro de São João de Tarouca was het eerste klooster van de Orde van de Cisterciënzers op Portugees grondgebied, dat in de 12e eeuw gesticht werd. Het werd gebouwd op een plaats waar reeds sterke kloostertradities waren; dit blijkt onder andere uit het feit dat het klooster toegewijd werd aan São João, terwijl het een norm was dat Cisterciënzers hun kloosters altijd aan de Heilige Maagd toewijdden.

De ontelbare donaties die ontvangen werden (de eerste door de eerste koning van Portugal, D. Afonso Henriques) en de efficiënte acquisitie leidden ertoe dat het klooster in de 12e en 13e eeuw veel welvaart toonde en een breed erfgoed had, dat zich uitstrekte door heel het noorden en het centrum van het land. Omdat dit een gewaardeerde abdij was die van de Franse Claraval afstamde, heeft het als moederhuis gediend en vele kloosters ingelijfd: Fiães, São Pedro das Águias en Santa Maria de Aguiar. Het verbod op religieuze ordes in 1834 leidde tot de aanpassing van de tempel tot parochiekerk.

Het klooster ligt aan de rivier Rio Varosa, ingevolge de voorwaarde van de Orde van de Cisterciënzers om de gebouwen naast waterlopen te bouwen.

De gevel van de kerk, herbouwd in de 17e eeuw, bevat een inscriptie met de datum van het begin van de bouw: 1152. Boven het portaal staat het wapen van de congregatie, het beeld van Johannes de Doper (S. João Baptista) en het wapen van Portugal. De architectuur binnen heeft nog een sobere, oorspronkelijke uitstraling. Uit de baroktijd zijn er enkele delen tegelbekleding en verguld houtsnijwerk.

In het hoofdaltaar staat een prachtige retabel met São Bento en São Bernardo en de tegelpanelen uit het begin van de 18e eeuw illustreren de geschiedenis van het klooster. Het meest bijzondere onderdeel zijn ongetwijfeld de barokke koorbanken. Boven de rugleuningen zijn schilderingen van figuren die met de Orde van de Cisterciënzers te maken hebben, die worden omlijst door opmerkelijk verguld houtsnijwerk. Bij het orgel moet u eens opletten op een mannelijke figuur met een baard, die het ritme van de muziek met arm- en mondbewegingen aangaf. Het doek dat São Pedro voorstelt, in één van de zijaltaren, wordt toegeschreven aan de grote Portugese schilder Grão Vasco.

In deze abdij rust D. Pedro Afonso, één van de bastaardzonen van koning D. Dinis, in een enorme sarcofaag van graniet, versierd met jachttaferelen, met daarboven zijn liggende beeld.